Այսպես խոսեց...

Վտանգն ա­մեն պահ գլխ­նե­րիս կախ­ված էր, բայց մեր ըն­տա­նի­քը պա­տե­րազ­մի ամ­բողջ ըն­թաց­քում մնաց Ար­ցա­խում: Ոչ միայն մենք, նաև՝ Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նի, Ար­կա­դի Ղու­կա­սյա­նի ըն­տա­նիք­նե­րը… Վտան­գա­վոր էր, բայց հաս­կա­նում էինք, որ օ­րի­նակ ենք: Հի­շում եմ՝ մարդ­կանց կաս­կած­նե­րը ցրե­լու հա­մար, եր­բեմն նույ­նիսկ ե­րե­խա­նե­րի հետ քայ­լում էինք փո­ղո­ցում, որ մար­դիկ սե­փա­կան աչ­քե­րով տես­նեն, հա­մոզ­վեն, որ ի­րենց կող­քին ենք և ոչ մի վայր­կյան չմ­տա­ծեն պարտ­վե­լու մա­սին: Բնա­կա­նա­բար, սար­սա­փե­լի էր, քա­նի որ թշ­նա­մու կրա­կա­հեր­թը կա­րող էր հան­կար­ծա­կի սկս­վել… Բայց մար­դիկ պի­տի տես­նեին, որ մենք էլ, մեր ե­րե­խա­ներն էլ ի­րենց հետ նույն կրա­կի տակ ենք:

Ռի­տա ՍԱՐԳ­ՍՅԱՆ
ՀՀ եր­րորդ նա­խա­գա­հի տի­կին

Մեկնաբանություններ